Psychological Healing

            Pagkatapos na pagkatapos ng lahat ng mga biglaang pangyayari last school year, ninais ko na magresign sa school sa kagustuhan na tumakas sa pag-iisip sa posibilidad na maaaring bumalik siya muli, ang taong gumambala sa mala-paraiso kong ideolohiya ng pag-ibig. Bata pa lamang ako, masyado ng "ideal" and pagtingin ko sa mga bagay-bagay. At gaya nga ng nasabi ko na sa mga una kong blog, defense mechanism ng katawan ko ang pagtakas. Kaya binalak ko na nuon pa man ang umalis na. Kung babalik siya, aalis na ako. Ngunit, bigla rin namang lumiit ng lumiit ang "probability" ng kanyang pagbalik. At hanggang sa dumating na nga ang panahon na nanatili siyang malayo.

            Bagaman, ngayon, ay hindi pa rin inilayo ng distansya niya sa akin ang mga katauhan na pilit na bumubuhay sa makamundong pagnanais sa sex at patuloy na pagsira sa napakagandang konsepto ng pag-ibig. Kaya, heto na naman ako. Nais ko na naman umalis. 

              Pero sa isang banda, pagkatapos ng matagal na pag-mumuni-muni, ay mas pinili ko muna manatili. Napag-isip-isip ko, na kung aalis ako at tutunguhin ang isang lugar na kung saan napakalaki ng posibilidad na makasama ko ang mga katauhan na mas masahol pa ang mga makamundong pagnanasa ng mga katauhan dito ang likaw ng bituka ay pareho lang naman. Patuloy lang nila akong sasaktan kahit saan man ako magpunta. Kaya, bakit hindi na nga lang manatili muna. 

         Napag-isip-isip ko din, na isang magandang "guinea pig" para sa aking "total psychological healing" ang katauhan na tila nais manguna sa linya ng mga taong masidhing nananakit sa akin sa pamamagitan ng patuloy na pagtugon sa makamundong pagnanasa sa sex. Iniisip ko, na kung makakaya ko, (at dapat kayanin ko!!!) na makasama siya, maka-trabaho siya, at makisalamuha siya, habang patuloy siya sa paggawa niya ng mga aksyon na patuloy na nagpapatibay sa akin ng tunay na imahe ng realidad ng mundo ay gagaling na ako. Iniisip ko na kung magagawa kong makayanan na makita at maranasan first hand ang lahat ng kababuyan nilang ginagawa sa mala-paraisong konsepto ng pag-ibig ay gagaling na ako. Iniisip ko na siguro kung darating nga ang panahon na iyon ay makukuha ko na ang susi sa kaligayahan na matagal-tagal ko na rin tinatakasan, iniiwasan, at isinasantabi. Sa tinagal-tagal ng pagtataguan, pagod na ako.Sawa na akong tumakas. 

                   Alam ko, na mahirap ang gagawin kong ito, parang Mission: Impossible, at wala rin naman kasiguraduhan na makakaya ko at iyon nga ang mahusay na paraan sa paggaling ko. Idagdag pa na masakit, sa totoo lang napakasakit pala ang mabuhay at maranasan ang proseso na magnais ang isang taong may "ideal" na pananaw sa makamundong Earth na ito. Ang pakikisalamuha lamang sa mga taong may "real" perspective sa mundo ay sapat na upang maging "broken" ang isang "ideal" na tao, na gaya ko.  

            

Raw Beauty

             At nagpa-rebond na nga ako. Bakit? Not because of any other reason but I just got tired of the everyday ironing of my hair. Good thing, if I own the hair iron but, unfortunately, I just borrow it every time from my co-teacher. And I also got tired of looking at my "super buhaghag na hair". So, I finally had my hair done the very Sunday, which is the birthday of my sister, Melody. I deliberately free myself from all kinds of work- school work, house work, church work (sorry, Lord), and mind work. It's time for me to give myself a break, (a long overdue one) be selfish and start thinking of my personal being. Mahal din kaya magpa-rebond noh, but regardless I did it. I just did.  

            However, it's just frustrating to see how many women also got their hair done. That I'm actually following the "fad" now. How come? Such a disappointment! I promise myself long before that I will not or never would submit myself to such fashion. Now, I see myself as one of them. I actually LOOKED like them or at least our hair are all the same, no waves, no frills and the hair going with the flow of the wind. We actually look like manequins or robots of some sort. 

           And the "tiis ganda" factor shoots the nerve out of me the very night after my rebond. Even in sleeping, the most relaxing part of my life is ruined. I have to control the position of my body so that my hair will not curl up. Ang daming bawal! Ang daming restrictions para lang maging "maganda". Bawal magbasa ng buhok for 3-4 days. After three days, ibabad muna sa conditioner bago hugasan. Bawal mag-ipit. Bawal iipit sa tenga. Ang dami talagang bawal. Pero ano ako ngayon?! I submit myself to such fashion because it pleases people. 

             Iniisip ko nga, if ever a man "falls in love" with me while having this rebonded hair, much more with a heavy make-up, itaga mo sa bato, wala siyang makukuhang matamis na "oo". I really do think right from the start that it's superficial to fall out of made-up looks. I always believe that appearances are deceiving. Kaya nga palagi akong "doubtful" if a person is good-looking or physically beautiful, I always have in mind na baka hanggang ganda lang sila. That's why, I really admire men and women whose physical beauty is exceptional yet exudes wit or talent or compassion. Para sa akin kasi, iyon ang pagiging tao dito sa mundo na kung saan ang lahat ng nilalang ay nilikha ng Diyos ayon sa kanyang wangis. 

                 Itaga mo din sa bato, na mamahalin ko habangbuhay ang isang lalaking mahal ako sa kabila ng katotohanan na putol ang isa kong kilay, na tunay na buhaghag ang buhok ko, na may scars ako, na ako lang ako. Mamahalin ko ang lalaking kaya tingnan araw-araw ang raw beauty ko. At mamahalin ko ang lalaking kaya mahalin ang katalinuhan ko kasi iyon lang ang meron ako (or minsan ang katangahan ko). I really find it unfair with men because they need not to wear make-up, need not to do their hair that much, need not to look after their curves that much. They just have to play with words to get women. While, women have to exert effort trying to look beautiful in the eyes of men to get men. So, unfair. Sa tingin ko naman, I can and must, and will and should love a man regardless of his physical handsomeness. Besides, beauty is relative. It is in the eye of the beholder. But, it seems reality's standard of beauty is the same with all the beholders. It is no longer relative.  

              

"Unethical"

           Sa tinagal-tagal kong nabubuhay dito sa mundo, natuto akong pangalagaan ang reputasyon that I earned. Pinanatili ko na maging isang mabuting anak, mabuting kaibigan, mabuting kapatid, mabuting estudyante, mabuting kapitbahay, mabuting nilalang sa bansang ito, the most ethical way that I know how. Dahil alam ko ang standards. Because I know what's ethical. Sumusunod ako sa batas trapiko, alam ko ang batas, at pinakahigit sa lahat, alam ko ang MORAL standards. Alam ko at patuloy kong ginagawa ang alam kong tama. 

                 Kaya it's truly an ABOMINATION!!!!!!!!!!!! para masabihan na ang actions ko ay "unethical".  Hindi ako "unethical". At ang kapal talaga ng mukha para sabihan ako ng ganun. Eh, iyong ginagawa nga niyang "under the table" moves, iyon ang "unethical". Super "unethical".   Nakakainis!!!!!!! sobra. Pinangalagaan ko mabuti ang "reputasyon" ko para sabihan lang ng ganun. Tangina talaga.   

Marian Rivera Syndrome

(Unang una, nais kong magpasintabi kay Bb. Marian Rivera sa paggamit ko sa kanyang sikat na sikat na pangalan ng walang pahintulot sa aking blog.)

          Nais kong ikumpara ang nangyari at patuloy na nangyayari sa buhay ng isang lalaki, na sa aking pagmumuni-muni ay mas ninais ko nang hindi na banggitin ang pangalan at itago na lamang sa isang uri ng pangalan o codename sa blog na ito sa naging buhay at kasalukuyang buhay ni Marian Rivera.

             Heto na.

          Noong unang panahon, si Marian Rivera ay isa lamang model sa commercials at minsan sa magazine prints. Hindi pa natin siya kilala. Kaya hindi nakakapagtaka kung ang boyfriend niya noong panahon na iyon ay si Ervic Vijandre. Sino si Ervic Vijandre? tanong niyo. Siyempre, noon, hindi pa natin siya kilala until sumali siya sa Survivor Philippines-Celebrity edition. Si Ervic Vijandre ay isang model din. Naging sila ni Marian na model din noon. 

             Pause muna tayo kay Marian.

             Punta naman tayo sa lalaking itago na lang natin sa pangalang Blank.  

      Noong unang panahon, si Blank ay isang simpleng estudyante lamang, nag-aaral at introvert. Kaya hindi nakakapagtaka kung ang girlfriend niya noong panahon na iyon ay masasabi kong "ayos lang", "sapat lang". 

            

            Pause tayo kay Blank.

  

           Balik na tayo kay Marian Rivera.

          At iyon na nga, nag-audition si Marian sa GMA at nakilala na siya ng lahat bilang si Marimar. Siguro nakatulong na din sa kanyang mala-lipad Darna na pagsikat ang paglipat ni Angel Locsin sa Kapamilya at pagkaunti ng mga artista sa GMA. Napansin siya. Sumikat siya ng todo. At unti-unti niyang napansin na, "ay, maganda pala ako!!!" which as a consequence ng pagkalasap niya sa “fame”, ay ang unti-unti ding pagkawala ng simpleng model na si Ervic Vijandre sa buhay ng ngayong sikat na Marian Rivera. 

              Sa simpleng dahilan na hindi na bagay ang isang simpleng model lang sa isang sikat na Marian Rivera. Kaya hindi na nakapagtataka kung maging boyfriend niya ang isang sikat na sikat na si Dingdong Dantes. 

              Pause ulit tayo kay Marian Rivera.

              Balik tayo kay Mr. Blank.

              At iyon na nga, napunta si Mr. Blank sa isang sheltered na bahay at mabilis na nakilala siya ng lahat. Siguro nakatulong din sa kanyang mala-lipad Captain Barbell na pagsikat niya ang pag take advantage ng mga tao sa paligid ni Mr. Blank ng scarce resources, which fortunately is in favor of him. Napansin siya. Sumikat siya ng todo. At unti-unti niyang napansin na, "ay, gwapo pala ako!!!" which as a consequence ng pagkalasap niya sa “fame”, ay ang unti-unti ding pagkawala ni simpleng girlfriend sa buhay ng ngayong sikat na si Mr. Blank. 

              Sa simpleng dahilan na hindi na bagay ang isang simpleng girlfriend lang sa isang sikat na Mr. Blank. Kaya hindi na nakapagtataka kung tumaas bigla ang standard sa babae ni Mr. Blank at maghangad siya ng isang biglang sikat din na mala-Dingdong Dantes na babae.

            Kaya sinong nagsabi na bumababa ang standard ng isang taong single habang tumatanda? Hindi. Lalo pa nga itong tumataas. Kung mangyari man, (at sa pagkakataong ito ay nais kong kuhanin ang ideya ng isang kaibigan) na maghiwalay si Marian Rivera at Dingdong Dantes (huwag naman sana), ay malaki ang posibilidad na humanap si Marian Rivera ng isang lalaki na kagaya din ng standard na meron si Dingdong Dantes o mas higit pa. Ano nga naman ang sense ng pagbalik pa o muling paghangad pa ni Marian Rivera sa isang simpleng modelo kung nandoon na siya sa tuktok ng “fame” at mapagtanto niya na kaya naman pala niyang maabot ang mga kagaya ni Dingdong Dantes? 

           

            Kaya hindi ko masisisi ang mga single na taong nag-aaral ng Masteral o nakatapos na ng Masteral, maging ang mga tao na mula sa probinsiya ay napadpad ng Metro Manila kung tumaas ang standard nila sa paghanap ng “girlfriend” o “boyfriend”.

Dahil sa kanilang mga pinatutunguhan sa buhay ay naiiba ang pagtingin nila sa kanilang mga sarili-gumaganda, gumagwapo, sumisikat. And as a consequence ng pagkasilaw nila sa kislap ng limelight ay hindi na nila napapansin ang mga simpleng taong nakakasama nila noong nagsisimula pa lang sila, noong hindi pa sila sikat na sikat. Nabubulagan sila ng “appearance”. Hindi na nila ma-gets ang sabi ni Oprah Winfrey na “Keep your feet on the ground even if you have better shoes on.”