March 30, 2013
Hindi
struggle sa akin ang mag-aral. I remember I readily loved tracing the circle on
my writing notebook made by the inkless pen of my nursery teacher, add to it tracing
the capital letter B and small letter B for the picture of a ball. Gustong-gusto
ko na rin noon ang panaka-nakang pagkukulay ng mga tao, garden, shapes, at kung
anu-ano pa. I remember second honor ako noon if my memory serves me right. Since
then on, I was a consistent honor student from nursery to high school. Hindi ko
inisip na struggle mag-aral at privilege ang makatapos sa Pilipinas. Akala ko
normal lang ang magbayad ng 20k quarterly sa school. Hindi pa malinaw noon sa
akin ang konsepto ng Economics at hindi ko pa iniisip na mahirap kami, at least
economically. Mahirap ba ang pamilya kung five times kami kumain sa isang araw,
minsan pa nga six at eat all you can? Mahirap ba kami kung ang wet market namin
ay ang Rustans? Mahirap ba kami kung kumpleto kami sa appliances sa bahay?
Narealize ko lang na mahirap kami noong magbakasyon kami sa Atimonan, Quezon sa
side nila Mama. Akala ko ordinary vacation lang ulit iyon gaya ng dati. Yearly
naman kasi kaming umuuwi ng Quezon either sa side ni Papa sa Sariaya or side
nila Mama sa Atimonan. Tsaka bakasyon naman talaga noon eh, katatapos lang ng
recognition day dahil sinabitan na naman ako sa pagtatapos ko ng Grade 5. Tapos
minsan ko lang tinanong si Mama, sabi ko malapit na mag-June bakit hindi pa
kami bumabalik ng Manila. Duon ko na-realize na mahirap na pala kami ng sumagot
si Mama na sa Atimonan ko na tatapusin ang elementary ko sa isang Central
public school. Tapos, nag-sunod sunod na iyon, bigla kaming lumipat sa Bulacan,
naging scholar ako sa St. Jo, and later naging scholar ni Kuya Boyet, pinilit
ang sarili mag-college at kung anu-anong scholarships ang pinasukan hanggang sa
nakakuha ng isang matino at stable na scholarship para lang makatapos.
Pero hindi pa rin struggle ang
mag-aral. Basta, nag-aaral lang ako, kahit walang baon, basta, nag-aaral ako.
Hindi nga sumasagi sa isip ko ang punan ang puso at isip ko ng ikawawala ng
focus tulad ng boyfriend. Hindi nga ako kinikilig noon at wala akong pakialam,
basta, nag-aaral lang ako. Kaya, I tell you, hindi struggle ang mag-aral. Ngayon, self-supporting sa
Masteral, hindi pa rin struggle ang mag-aral. Magaganda pa nga grades ko. Ang
struggle dumadating kada enrolment. Grabe! Naman. Masteral na nga, struggle pa
rin sa tuition. Sariling sweldo mo na nga ginagamit mo. Eh, ikaw ba naman,
isabay mo ang pagtupad sa mga pangarap mo sa pagpapanggap mo na bread winner,
tingnan ko lang kung hindi ka talaga kulangin sa budget. At recently, struggle
na rin mag-maintain ng perfect attendance sa MA at sa trabaho. Kaya buti na
lang talaga, aalis na ako sa SMA, at least, bawas struggle.
Matupad ko pa kaya iyong pangarap ko na
mag-PhD sa DLSU? Eh, kung mag-asawa na lang kaya ako ng mayaman, iyong asawa na
kayang i-sustain iyong yaman niya at saka ako mag-PhD? Matigil na kaya ang
struggle? Or baka naman, mabaligtad ang struggle? Baka maging struggle na sa
akin ang mag-aral kung magka-ganon?
Bakit ako biglang nag-iisip ng ganito? Kasi
parang biglang nagflashback sa akin iyong buhay ko noong napilitan akong sumakay
sa bus na puno ng pasahero. Eh kasi ba naman, inisip ko na Black Saturday
ngayon and I assumed na kaunti lang ang uuwi pa-Manila. Well, sabi nga ni Mam
Monte sa Teaching Litt, never assume that your students have prior knowledge
about such things. Eto naman ako, assumera na naman ulit. Kasi sabi ni manong
driver, isang oras na daw na walang bumibyahe. Kaya ang implied message ata
nuon eh sumakay na ako at parang last trip na.
Sobrang puno at dun ako nakatayo sa
unahang-unahan sa gitna ng driver at bukas na bukas na pinto ng bus. Parang
roller coaster ride! Sa makalawang na estribo lang ang hawak ko. Buwis buhay
ang peg. Ay, Diyos ko po! Kaunting sira lang sa break o maling maneho ni manong
o madulas lang ang paa ko, nakatsinelas pa naman ako, pwedeng huling araw ko na
ito.
Pero napansin ko na hindi naman ganun
kahigpit ang hawak ko sa estribo. May pagkakataon pa nga na bumibitaw ako para
subukan na ayusin ang forever na magulo kong buhok, hindi pa naman air-con ang
bus. Siguro dala na rin iyon ng twice na pagsakay ko na sa Viking at iba pang
death defying stunts na pinaggagagawa ko na sa buhay ko recently, na parang
madali na para sa akin ang mag-let go. Oo, madali na sa akin ang mag- let go
kahit masakit pa rin at may panahon na umiyak ako (past tense). Pero in
fairness, naman sa akin, I didn’t expect na ganito ko ka-relax tatanggapin ang
lahat. O baka hindi pa rin talaga totally nag-sync in sa utak ko ang mga
naganap at nagaganap. Expected ko nga na mag-freak out ako or depressed ang peg
ng lola mo pero hindi eh.
After all, I realized na wala akong
karapatang hawakan much more hindi dapat na mahigpit na hawakan ang hindi sa
akin in the first place. After all, biglang bumalik sa akin iyong ugali ko na
kung ayaw, hindi ko pipilitin kasi I believe na ayoko din naman na pinipilit
ako kung ayoko naman. After all, ang tanging akin lang ay ang sarili ko. That’s
the only thing I got na may karapatan akong alagaan, protektahan at
panghawakan.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento